Bagi rakyat Palestin, kewujudan adalah penentangan, begitu juga dengan budaya lain yang dijajah.
Pada 15 Mei 2024, rakyat Palestin akan memperingati Nakba 76 semasa apa yang dikatakan oleh sesetengah pihak lebih buruk daripada bencana pertama pada 1948. “Seluruh kawasan kejiranan telah dihapuskan oleh pendudukan, yang meninggalkan banyak kemusnahan selepas ia ditarik balik.
Ini bukan kem yang kami tahu, di mana kami tinggal sejak Nakba (malapetaka) Palestin pada 1948,” kata Hajjah Wafa al-Taweel sekembalinya pada akhir Februari ke kem Nuseirat. "Ini adalah Nakba baru, lebih keras daripada malapetaka pertama Palestin."
Lebih-lebih lagi, seluruh keluarga telah hilang. “Pendudukan itu membunuh ibu dan abang saya Nabil, yang cedera dua bulan lalu di kedai jiran ketika dia bekerja.
Mereka juga membunuh adik-beradik saya dan sebilangan besar orang yang berpindah yang mencari perlindungan di rumah kami,” keluh Ahmed Abu Sultan. “Tiada seorang pun daripada keluarga saya yang tinggal kecuali saya dan bapa saya, yang menghidap kanser, dan abang saya yang terlantar di unit rawatan rapi yang menerima rawatan akibat kesan pengeboman itu.”
Sehingga 31 Disember 2023, jumlah rakyat Palestin yang terbunuh pada 2023 adalah yang terbesar sejak Nakba (malapetaka) 1948. Menurut Biro Perangkaan Pusat Palestin, 98 peratus daripada yang mati adalah dari Semenanjung Gaza, termasuk hampir 9,000 kanak-kanak dan 6,450 wanita. Pada tarikh itu, terdapat 7,000 dilaporkan hilang, dan lebih 1.9 juta kehilangan tempat tinggal dari rumah mereka.
Sehingga 11 Mei, terdapat 34,971 cedera, 78,541 cedera, dan 11,000 hilang. Angka terus meningkat.
Pegawai Israel tidak segan silu menyeru Nakba kedua. “Kami kini melancarkan Nakba Gaza,” kata Avi Dichter, menteri pertanian Israel dan bekas ketua Shin Bet. "Nakba Gaza 2023. Begitulah ia akan berakhir."
Tiada satu pun daripada ini yang baharu, seperti yang ingin dituntut oleh ramai. Dalam Pembersihan Etnik Palestin (2006), ahli sejarah Israel, Ilan Pappé menjelaskan bahawa Rancangan Hagana Dalet berusaha untuk mengusir penduduk Palestin secara paksa dan menghalang mereka daripada pulang ke kampung mereka (hlm. xii).
Walaupun Pappé menyimpulkan bahawa "terdapat keharusan moral untuk meneruskan perjuangan menentang penafian jenayah," (hlm. xv), ia boleh ditambah bahawa terdapat keperluan moral untuk melihat rakyat Palestin bukan sahaja sebagai mangsa tetapi juga mangsa 76 tahun Nakbas harian yang telah mereka lawan dengan cara yang berbeza.
Bagi rakyat Palestin, kewujudan adalah penentangan, begitu juga dengan budaya lain yang dijajah. Beberapa tahun yang lalu semasa saya mengajar sejarah Amerika di kolej komuniti tempatan terdapat pelajar yang mendakwa bahawa Orang Asli Amerika tidak lagi wujud, memandangkan mereka telah dikalahkan oleh budaya dominan. Tidak kira terdapat pelajar Orang Asli dalam kelas mereka; mereka langsung tidak melihat mereka.
Mesti memerlukan sedikit keberanian untuk pelajar Orang Asli itu bukan sahaja muncul tetapi untuk bersuara di hadapan orang lain yang mahu memadamkan mereka. Bagi rakyat Palestin juga, kewujudan adalah satu bentuk penentangan, sekali gus memberi Nakba makna alternatif harapan, pembaharuan, dan kegembiraan.
Dalam proses itu, rakyat Palestin melakukan lebih daripada sekadar wujud; mereka mencari keindahan di mana mereka boleh menjumpainya-dalam tumbuhan melati, dalam muzik serunai-seperti yang diterangkan oleh penyair mendiang Mahmoud Darwish dalam puisi yang dipetik dalam tajuk itu.
Dalam “Erasure vs. Sumud: How the Nakba Came to Define the Collective Palestinian Identity,” wartawan/penulis Ramzy Baroud mentakrifkan pemadaman kerana ia berkaitan dengan rakyat Palestin: “pemusnahan sistematik Palestin, sejarah, budaya, bahasa, ingatan dan, sudah tentu, orang."
Percubaan Israel untuk menghapuskan rakyat Palestin—secara literal dan kiasan—berterusan hingga ke hari ini, mungkin paling ketara dalam peningkatan pembunuhan beramai-ramai di Gaza. Sesungutnya menjangkau jauh melangkaui kawasan yang dimusnahkan secara fizikal, ketika Zionis berusaha untuk menutup mulut penduduk Palestin dan penyokong mereka.
Pada 26 April, penyelaras antarabangsa Samidoun Charlotte Kates bercakap pada perhimpunan yang diadakan di Vancouver, British Columbia, di mana dia berkata "Hidup 7 Oktober," frasa yang menegaskan hak rakyat Palestin untuk mempertahankan diri. Untuk itu, Jabatan Polis Vancouver mendakwanya dengan dakwaan "ucapan kebencian."
Seperti yang dinyatakan oleh Persatuan Palestin Kanada (CPA), Kates dan suaminya Khaled Barakat telah menjadi sasaran lobi Zionis di Kanada sebelum 7 Oktober. Mereka telah mendesak kerajaan persekutuan untuk meletakkan Samidoun dalam senarai pengganas negara itu selama beberapa tahun, walaupun kerja pentingnya dalam memperjuangkan tahanan Palestin yang kini sedang diseksa di penjara Israel.
Sememangnya, terdapat peningkatan usaha di pihak lobi Zionis dan beberapa golongan liberal untuk melemahkan penentangan Palestin, terutamanya puak yang bersenjata. “Memisahkan rakyat Palestin daripada aspek perjuangan pembebasan nasional ini,” membaca kenyataan Samidoun yang menyokong Kates, “dan mengemudi gerakan perpaduan daripada memahami dan menyokong perjuangan bersenjata adalah objektif strategik utama zionisme dan imperialisme.”
Media turut mengikutinya. "Liputan New York Times mengenai pembunuhan beramai-ramai Israel di Gaza," Ramzy Baroud memerhati, "seperti media arus perdana AS yang lain, adalah memalukan kewartawanan."
Di samping menerbitkan cerita tentang Hamas memenggal kepala bayi dan merogol wanita Israel pada 7 Oktober, maklumat yang telah disangkal berkali-kali, The Intercept membuat umum memo yang bocor baru-baru ini mendedahkan cara NYT telah mengeluarkan "garis panduan" kepada wartawannya mengenai apa yang perlu dikatakan, apa yang tidak boleh dikatakan, tentang pembunuhan beramai-ramai Israel yang memusnahkan Gaza.
Semua ini tidak baharu. Walaupun penyokong anti-perhambaan seperti William Lloyd Garrison percaya bahawa orang selatan boleh dipermalukan untuk membebaskan semua hamba mereka, pemansuhan Black Frederick Douglass menolak pendekatan ini.
Berpisah dengan Garrison, dia berpindah ke Rochester, New York di mana dia menerbitkan The North Star, akhbarnya sendiri yang akan menerbitkan kebenaran tentang perhambaan, yang dia tahu secara langsung, dan penentangan bersenjata yang diperlukan untuk menamatkannya.
"Kita mesti membuatnya (pemilik hamba) merasakan bahawa ada kematian di udara di sekelilingnya," kata Douglass, "bahawa ada kematian di dalam periuk di hadapannya, bahawa ada kematian di sekelilingnya." Douglass sendiri tidak mengambil bahagian dalam penentangan bersenjata, sebahagiannya kerana rakan-rakannya percaya bahawa dia terlalu berharga untuk mempertaruhkan nyawanya dengan cara itu, tetapi dia menggunakan akhbarnya untuk mencetak kebenaran.
“Bagi kami, untuk membebaskan negara kami, untuk memiliki maruah, untuk menghormati, untuk memiliki hak asasi kami semata-mata, adalah sesuatu yang sama pentingnya dengan kehidupan itu sendiri,” kata mendiang revolusioner/penulis Ghassan Kanafani, sekali gus mengulangi kata-kata Darwish, yang dicari oleh rakyat Palestin. kehidupan apabila mereka boleh menemuinya, tetapi mesti ada pembebasan terlebih dahulu.
Dalam nada lain, aktivis/penulis Susan Abulhawa mendakwa bahawa "kisah-kisah sumud (keteguhan), keberanian dan kepahlawanan hanyalah satu lagi bentuk dehumanisasi, jenis yang membuatkan dunia percaya rakyat Palestin boleh menanggung apa-apa sahaja."
Gaza telah digambarkan sebagai kem tahanan udara terbuka, tetapi Abulhawa mengatakan bahawa "keadaan sekarang lebih buruk daripada istilah yang dimaksudkan." Khemah-khemah yang telah ditukar oleh orang yang berpindah untuk rumah mereka yang telah dirobohkan adalah seperti ketuhar, jelasnya, dan punca kematian terkini ialah strok haba.
Walaupun senarai penderitaan yang tidak berkesudahan yang disebabkan oleh pengepungan Israel, Abulhawa menulis bahawa "orang tetap bersemangat dan bertekad untuk membina semula."
Sesungguhnya, seperti yang dinyatakan oleh Ruwaida Amer, beberapa khemah telah dijadikan bilik darjah di mana sebilangan besar graduan universiti membantu kanak-kanak dengan pelajaran mereka. Pintu pecah dijadikan papan tulis, khemah dijadikan bilik sekolah.
Bagi orang purba seperti Palestin, dengan akar lebih tua daripada Israel, Abulhawa menyimpulkan bahawa kemenangan akan menjadi milik mereka tidak lama lagi. Pada tahun ini adalah amat penting bahawa Nakba berfungsi sebagai hari berkabung tragedi masa lalu dan sekarang, tetapi juga masa untuk meraikan kehidupan dan budaya yang berakar umbi di tanah yang kewujudannya sebelum tarikh negara Zionis.
Tahun lalu, ratusan rakyat Palestin menyertai peringatan Nakba di hadapan ibu pejabat Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu di Gaza City. Mahmoud Al-Zeq, ahli berpangkat tinggi Biro Politik kumpulan sosialis, Barisan Popular bagi Pembebasan Palestin (PFLP), berkata walaupun malapetaka berterusan, rakyat Palestin tetap menentang.
Beliau menyimpulkan bahawa “rakyat Palestin telah bertungkus-lumus menentang pencerobohan Israel, dan mereka tidak akan memaafkan dan tidak akan melupakan berpuluh-puluh pembunuhan beramai-ramai kejam yang dilakukan terhadap mereka; dan mereka juga tidak akan melupakan tanah, kota, dan kampung mereka, tempat mereka dipindahkan oleh pembunuhan beramai-ramai (Zionis) yang dilakukan terhadap mereka.”
“Ketika kita melayari kisah-kisah tragis yang keluar dari Gaza,” Afaf Jabiri menulis, “kehidupan seorang Palestin terungkap sebagai paradoks – keseimbangan yang halus antara menanggung penderitaan dan mewujudkan tentangan yang teguh.”
Ia mengingatkannya pada puisi Darwish: "Dan kita suka kehidupan jika kita mencari jalan untuknya. Kami menari di antara syuhada dan menaikkan menara untuk pokok ungu atau kurma,” satu penghormatan kepada penderitaan dan ketahanan Palestin.